Ikinubling Pag-ibig

Sa ika-unang anibersaryo ng tuluyan niyang paglimot sa akin, narito ang aking handog:

Sa mga unang araw nitong pasukan
Ika'y hindi ko kinikibuan
Kausapin ka'y hindi ko magawa
Kahit ako sayo'y nangungulila

Sa araw ng paglipat ko ng seksyon
May nalaman din akong rebelasyon
Ika'y meron na palang girlfriend
Kaya hanngang ngayo'y 'di kita pinapansin

Pagmamahal ko'y 'di ko naipadama
Na nararapat sa iyo tuwina
Ikinubling puso'y sugatan na
Na akala ng iba'y namumukadkad pa

Kung sinu-sino ang aking ipinalit
Pero puso ko'y ikaw ang inaawit
Akala ng iba'y nakalimutan na kita
Ngunit daing ng puso ko'y ikaw pa rin sinta

Nagulantang ang aking pagkatao
Ng malaman kong ako'y minahal mo
Hindi ko lubos akalian
Na sa aki'y may magmamahal din

Pero bakit hindi naging tayo?
Bakit siya ang pinili mo?
Hindi pa ba sapat ang nagawa ko?
Kaya sa kanya ka naging interisado?

Kasagutan mo'y hindi ko kinaya
Pilit na umaalingawngaw sa'king alaala
Mga pangyayaring sayo'y seryoso pala
Kaya tinext mo na...

"Kala ko 'di mo na ako love,
kaya nanligaw na lang ako."

"Nung 'di mo ako pinapansin.
Halata naman 'di mo ako mahal,
tapos kahit tingin nga lang ata
'di mo magawa..."

"Eh kasi bakit naman
ngayon pa (bakit daw ngayon ko pa sinabi),
pwede pa naman
nung June 4 o kaya June 5."

"Tsaka sori talaga.
'Di ko alam na mahal
mo pa rin ako."

"La na eh...
Huli na ang lahat."

Hating gabi, ako'y umiiyak
Pinagsisisihan ang aking tinahak
Pagmamahal kong 'di naiparamdam
Ni hindi man lang sa'yo nagpaalam


Ang sakit, p*t**g in*!
Sinaktan mo'ko, 'lang hiya ka!
Pero hindi kita masisisi do'n
Biktima lamang tayo ng pagkakataon

Sugatan kong puso ay nananawagan
Pagmamahal mo ay nais kong balikan
Mga alaalang ayaw mawaglit sa'king isipan
Dahil sa kasalanan kong habambuhay pagsisisihan

Dinggin mo ang puso ko
Pagkakatao'y muling ibigay mo
Mahal na mahal pa rin kita
Ikaw ang buhay ko at wala ng iba

Ito ay aking isinulat noong ika-2 ng Nobyembre taong 2007, 1:05 – 2:30am.

Inspirasyon nito ang nangyari sa’kin noong ika-1 ng Nobyembre taong 2007, 1:30 – 8:30 pm ng magkatext kami ng taong pinakamamahal ko. Sa araw ding iyon ang huli naming pagkakaroon ng komunikasyon. Ngayon, itinanggi na niya ang lahat, kinalimutan ang nakaraan, at pinagmukha akong tanga. Ngunit, kailanma’y sa kanya pa rin ako liligaya. Kahit na pinagtutulakan na niya ako palayo, pilit ko pa ring pinagsisiksikan ang sarili ko at nagbabakasakaling isang araw ay kausapin niya rin ako. Ngayong ika-2 ng Nobyembre taong 2008, tatlong buwan na lang ay kaarawan ko na – kaarawan na namin. Nais ko sanang sa kaarawan namin ay makausap ko siya na hindi kasama ang kanyang girlfriend at “bestfriend” ko din. Na mi-miss ko na siya… Kung mangyayari man ito sa aking kaarawan, ito na marahil ang pinakamasaya kong kaarawan. Sa katanuyan nga, promise, walang joke, pwede ko ng sabihing, “Panginoon, maaari mo na po akong kunin.” Sa madaling salita, pwede na akong mamatay…